Μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στο Γιώργο Ζαμπέτα
«Ο Ζαμπέτας είναι ένα θέμα που δεν κλείνεται μέσα σε λέξεις.»
« Ο Ζαμπέτας δεν κλειδώνεται μέσα στο χειρόγραφο , ακόμη και του πιο ταλαντούχου πεζογράφου . Ήταν ένας χείμαρρος . Εξυπνάδας πρωτίστως. Εξυπνάδας , που του επέτρεπε να βάλει στη θέση του από το πάλκο , όποιον , «ξύπνιο» επιχειρούσε να του μπει στο ρουθούνι. Κι όχι μόνο από το πάλκο αλλά και στη ζωή. Έπαιζε , τραγουδούσε , πείραζε τον κόσμο , αυτοσχεδίαζε , έπινε , βλαστημούσε , κορόιδευε. Ένας σοουμαν καταπληκτικός , που σε άφηνε άφωνο.»
Έτσι τον άφησα κι έτσι τον κράτησα μέσα μου. Με τις τελευταίες γλυκές κουβέντες του. Με το σφίξιμο του χεριού του στο μπράτσο μου. Και με το τραγούδι που έκλεισε – όπως κάθε βράδυ – το τελευταίο πρόγραμμά του.
Κατέβηκε αργά από το πάλκο, άφησε το μπουζούκι στο κάθισμα, χαλάρωσε ελαφρά τη γραβάτα, έβγαλε το μικρόφωνο από τη βάση κι αφού σχημάτισε με σιγανό βηματισμό όλο το ημικύκλιο της πίστας τραγουδώντας, ανέβηκε τα δυο σκαλοπάτια προς τα καμαρίνια καταχειροκροτούμενος, έκανε μια υπόκλιση, έστειλε φιλιά με τα δυο του χέρια και έφυγε από τη σκηνή, για πάντα, ενώ η ορχήστρα έπαιζε ακόμα τη μελωδία……………….
Θέλω τη καρδιά να σφίξω
Πέτρα πίσω μου να ρίξω
Και να φύγω
ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ!!!
