Μήνας: Ιανουάριος 2023

Πολεμική επιθεώρηση

από

Πολεμική επιθεώρηση – Πάρτε το χαμπάρι

΄΄Επί Σταγών΄΄

Η επιθεώρηση, από την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου προσφέρει στον ελληνικό λαό ένα θέαμα σπαρταριστό και μοναδικό, γνήσιο και λαϊκό συνδυάζοντας την ανελέητη σάτιρα προς τον επίδοξο κατακτητή με στιγμές γέλιου που όλοι έχουν ανάγκη.

Μουσική, θεατρικά νούμερα σύντομα, σατιρικά έως καυστικά.

Τα πυρά της Επιθεώρησης συγκεντρώνονται στον Ιταλό Δικτάτορα και στον στρατό του, κατεύθυνση προς την οποία δεν υπάρχει ούτε αναστολή, ούτε εμπόδιο.

Το Θεατρικό Εργαστήρι «Επί Σταγών» με σεβασμό απέναντι στους καλλιτέχνες  που εμψύχωσαν και παρηγόρησαν, χαρίζοντας ψυχική ανάταση, μια ανάταση που τότε στην κήρυξη του πολέμου όλοι την είχαν ανάγκη ανεβάζει την πολεμική επιθεώρηση

΄΄ Πάρτε το χαμπάρι ΄΄

Η αυλή των θαυμάτων

από

Η αυλή των θαυμάτων

Ιάκωβος Καμπανέλλης

Το Θεατρικό Εργαστήρι «Επί Σταγών» με σεβασμό στον μεγάλο Έλληνα Ιάκωβο Καμπανέλλη ανεβάζει το θεατρικό του έργο «Η Αυλή των θαυμάτων»

«Η Αυλή των θαυμάτων βασίζεται στην έλλειψη σταθερότητας και σιγουριάς, που χαρακτηρίζει τη ζωή του Έλληνα. Όλα στην Ελλάδα ανεβοκατεβαίνουν πολύ εύκολα, κυλούν, φεύγουν κι η συνηθισμένη λαχτάρα του Ρωμιού είναι να στεριώσει κάπου, να σιγουρέψει κάτι», σημειώνει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, στην πρώτη ιστορική παρουσίαση του έργου το 1957, από τo Θέατρο Τέχνης.

“Η Αυλή των Θαυμάτων” είναι  το κύκνειο άσμα ενός κόσμου βαθιά δικού μας και βαθιά πικραμένου.

Σμύρνη – 100 χρόνια μοναξιάς κια νοσταλγίας

από

Σμύρνη – 100 χρόνια μοναξιάς και νοσταλγίας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΣΤΑΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΕΩΡΩΝ – ΕΠΊ ΣΤΑΓΩΝ

Εμείς που ξεκινήσαμε για το ταξίδι τούτο ξεχαστήκαμε και είπαμε πως η ζωή δε χάνεται τόσο εύκολα

Να μουνα για λίγο εκεί, για να ακούσω ξανά

Σμύρνη κόρη μου γλυκιά, τις μουσικές σου

να ναι οι καρδιές κιθάρες

να ναι οι ψυχές βιολιά

κι άγγελοι να τραγουδάνε τούς καημούς σου

Σμύρνη – 100 χρόνια μοναξιάς και νοσταλγίας

Εχθροί εξ αίματος

από

Εχθροί εξ αίματος

Αρκάς

Το Θεατρικό Εργαστήρι «Επί Σταγών» με ιδιαίτερη χαρά ανεβάζει το πρώτο θεατρικό έργο του Αρκά «Εχθροί εξ αίματος». Μια ξεκαρδιστική κωμωδία με πρωταγωνιστές τα όργανα του σώματος και σύνθημά το «avanti popolo» του πεπτικού συστήματος.

Ο αλκοολικός οργανισμός, μετά από αυτοκινητιστικό δυστύχημα, βρίσκεται σε επιθανάτια κωματώδη κατάσταση και τα μελλοθάνατα «εγκλωβισμένα» παχύ έντερο και λεπτό έντερο, ως μη μεταμοσχεύσιμα, ελπίζουν στην ανατροπή της κατάστασης του οργανισμού, ενώ η καρδιά, το συκώτι και το νεφρό, τα οποία είναι μεταμοσχεύσιμα, συνωμοτούν για την  «δεύτερη ευκαιρία».

Αλληγορικό λοιπόν, το θεατρικό έργο «Εχθροί εξ’ αίματος» του Αρκά, έχει ως κεντρικό άξονα την διχόνοια και πού μπορεί αυτή να οδηγήσει. Αν μπορούν να υπάρχουν ίντριγκες, δολοπλοκίες, ανταρσίες, πισώπλατα μαχαιρώματα και πλεκτάνες μεταξύ των οργάνων ενός ανθρωπίνου σώματος, σκεφτείτε τι γίνεται στην κοινωνία…

Στο κείμενο υπάρχει διάχυτος πολιτικός υπαινιγμός, τόσο επίκαιρος όσο και ως προτροπή για ομόνοια και σύμπραξη

Το θεριό ο πόλεμος

από

Το θεριό ο πόλεμος

ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΕΠΙ ΣΤΑΓΩΝ

Θα ΄ρθει, λέω, μια νύχτα που θα ΄ναι πια πολύ γριά η γης. Όλοι τούτοι οι άνθρωποι, πού ΄ναι να σαστίσεις με τη μεγαλοφυΐα τους, όλοι τούτοι που κάθουνται και σκαρφίζουνται τις τορπίλες και τ’ αεροπλάνα και το μελινίτη, θάναι ψιλοκοσκινισμένο χώμα. Κ’ η ανθρωπότητα θάναι πια ένας θρύλος, ένα κακό όνειρο που διάβηκε και πάει. Θα το αναθυμιούνται μόνο πάππου προς πάππου και θα τ’ ανιστορούν στους απογόνους των τ’ αρχαία δέντρα, σαν θα παίρνει να φυσά τ’ αγέρι και θ’ αρχίζουν οι φυλλωσιές να ψιθυρίζουν θυμητικά. Ωστόσο και κείνη τη νύχτα τα μικρά τριζόνια θα βγούνε να τραγουδήσουν όλα μαζί κάτω από τ’ αμέτρητα αστέρια τούτον τον ίδιο σκοπό. Κι ο ουρανός θ’ ανθίσει πάλι όλες τις ασημένιες μαργαρίτες του και θα σκύψει ν’ αφουγκραστεί τα κρουσταλλένια μαντολινάκια. Και παντού θ’ απλώνεται το ίδιο παγωμένο μυστήριο. Τα νέα δάση θα βουίζουν δίχως να πάρουν είδηση πως δεν υπάρχουν πια ποιητές για να ριμάρουν τη βουή τους και στρατιώτες να τα κόψουν παλούκια για συρματοπλέγματα. Κι οι θάλασσες θα δέρνουν τις αδάμαστες αχτές και θα πηδάν ολοένα πάνω στις αντάρτισσες ξέρες, δίχως να πολυσκοτίζουνται για κείνο το ξιπασμένο ζωντόβολο, που μια φορά κι έναν καιρό πίστεψε στ’ αλήθεια πως όλα τα εξαίσια έργα και κινήματα του Θεού γίνονταν για τη ζαχαρένια του.