Uncategorized

Παντελής Χορν

Ο Σέντζα.ς υπήρξε το έργο της προτίμησης του ίδιου του συγγραφέα .Παίχτηκε στη σκηνή του θεάτρου Κεντρικόν, στις 22 Μαΐου 1925. Ο Σέντζας είναι κωμωδία χαρακτήρα. Δέκα πρόσωπα πλαισιώνουν τον Σέντζα, δέκα ρόλοι μοιρασμένοι με γεωμετρική συμμετρία.
Ο Πραματευτής, διεφθαρμένος και ερωτύλος, είναι το αρνητικό είδωλο του Σέντζα: αν και ικανός, δηλώνει ανίκανος, επιδιώκοντας κι αυτός ένα φαίνεσθαι αντίθετο από το είναι του. Μόνο που το προσωπείο που επέλεξε ο Πραματευτής δεν είναι παρά η αναπόδραστη πραγματικότητα του Σέντζα. Έτσι, η συνάντηση των δύο προσώπων είναι , ουσιαστικά, η συνάντηση του ήρωα με τον εαυτό του.
Η Μαρίτσα, το ερωτικό αντικείμενο του Σέντζα. Αποδεικνύεται το θετικότερο πρόσωπο στο σύνολο της διανομής καθώς είναι η μόνη που δε φέρει προσωπείο.
Με μόνη εξαίρεση τη Μαρίτσα όλοι και όλες στον Σέντζα είναι πρόσωπα με μάσκα. Διακρίνουμε μια πρώτη ομάδα τεσσάρων γυναικείων προσώπων. Κοινή τους επιθυμία η προσέγγιση του ποθητού Σέντζα. Κοινά τους γνωρίσματα ο έντονος ερωτισμός , η ζήλια, η απληστία, η λαγνεία, η προσοχή στη διατήρηση των προσχημάτων. 
Τέσσερα ανδρικά πρόσωπα αποτελούν την άλλη ομάδα. Κοινά στοιχεία τους η πονηριά, η υστεροβουλία, η ιδιοτέλεια, η διαφθορά, η υποταγή στη διαβρωτική δύναμη του χρήματος. Γνωρίζοντας τις εκατέρωθεν ατασθαλίες, βρίσκονται σε σχέση αμοιβαίας αλληλεξάρτησης. Ο Πρόεδρος της κοινότητας, ο ( ανέντιμος ) Ταμίας, ο ( αγράμματος ) Δάσκαλος και ο ( αστοιχείωτος ) Γιατρός αποτελούν τον ανδρικό κόσμο του Σέντζα.
Τα πρόσωπα αυτά εκπροσωπούν τους δύο κόσμους με τους οποίους συγκρούεται ο Σέντζας. Ο Σέντζας θα συγκρουστεί με το διεφθαρμένο αντρικό κόσμο, εκπρόσωπο του κοινωνικού περίγυρου, και με τον αισθησιακό, ερωτικό, γυναικείο κόσμο. 
Ο Σέντζας φέρει προσωπείο. Η στέρησή του, που δηλώνεται από το ίδιο το όνομά του ( senza στα ιταλικά σημαίνει « άνευ» ) τον οδηγεί σε μια πλαστή πραγματικότητα, που του προσφέρει την υπεροχή και το μεγαλείο στον τομέα του έρωτα. Το προσωπείο για τον Σέντζα αποτελεί πραγματοποίησης του ονείρου. Στόχος της μάσκας δεν είναι τόσο η εξαπάτηση του Άλλου, όσο η εξαπάτηση του Εαυτού. Η μεγαλύτερη σύγκρουση του Σέντζα είναι ο εσωτερικός του διχασμός ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα από την οποία δε θέλει να αποδράσει αλλά να την μετατρέψει. Το προσωπείο του δε παγιδεύει κανένα παρά μόνο τον ίδιο.                                                                                                                                          Έτσι λοιπόν, ένας πλούσιος τραπεζίτης ονόματι Σέντζας εγκαταλείπει το αστικό περιβάλλον της Κωνσταντινούπολης και επιστρέφει στο νησιώτικο τρόπο καταγωγής του. Με τη δύναμη του χρήματος και του γοητευτικού παρουσιαστικού που διαθέτει θα προσπαθήσει από τη μια να κρύψει την πραγματική αιτία χωρισμού από τη γυναίκα του από την άλλη να δημιουργήσει μια πλαστή πραγματικότητα αποκαλύπτοντας τελικά τη σαπίλα της κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας.
Θα τα καταφέρει; Η συνέχεια επί της σκηνής.

 

Γιώργος Θεοτοκάς

Όταν στον ουρανό κοιμούνται οι άγγελοι και οι άνθρωποι στη γη, από τα έγκατα του κόσμου ξεπηδούν τα σκοτεινά ξωτικά. Με μαγγανιές, γητειές, συνεργίες δαιμονικές και αρχηγό τους τον Μαντρακούκο, θα φέρουν τα πάνω κάτω στο ήσυχο μικρό χωριό.
Ποια είναι η πιο όμορφη σε τούτο το χωριό και σ’άλλα δέκα γύρω;
Σε ποια πρέπουν χρυσαφικά και φουστάνια και μεταξωτά;
Στη Μαλάμω ή στην Πλούμπω;
Ποια θα κερδίσει το θησαυρό με πονηριά και ποια θα βρεθεί αιχμάλωτη στων καλικαντζάρων τη φωτιά;
Το «Όνειρο του Δωδεκάμερου» θα ζωντανέψει το Θεατρικό Εργαστήρι Επί Σταγών και οι ήρωές του, άγγελοι, δαίμονες, κακές μητριές, όμορφα κορίτσια, μυλωνάδες και καλικαντζαράκια, θα υφάνουν τα πρωινά σας όνειρα…

Γρηγόρης Ξενόπουλος

Το Θεατρικό Εργαστήρι ΄΄ Επί Σταγών ΄΄ μέσα από την έξοχη πένα του Γρηγορίου Ξενόπουλου, και το έργο του «Το Φιόρο του Λεβάντε» μας ταξιδεύει απόψε στην παλιά Αθήνα και στις μεθυστικές μοσχοβολιές του γιασεμιού – μπουγαρίνι – που έρχεται απρόσμενα από τη Ζάκυνθο. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα έργα του συγγραφέα, μια σπαρταριστή ηθογραφική κωμωδία, η οποία μας μεταφέρει, στο σπίτι μιας «καθώς – πρέπει» οικογένειας, αρχηγός… της οποίας είναι ο δικηγόρος Αριστοτέλης Βάλδης .                                                                                                                                                                                          Ο λίγο «ζωηρός» Αριστοτέλης τυγχάνει να είναι και υποψήφιος δήμαρχος, ενώ η γυναίκα του Ροζαλία, έχει βάσιμες υποψίες, ότι την απατά με μια θεατρίνα -Λιλή Σουρμελή- και σ’ αυτό βρίσκει υποστήριξη από τη μητέρα της και πεθερά του Βάλδη, την Κοντέσα ή Νερατζούλα, όπως την ονομάζει ο ίδιος. Οι δυο κόρες της οικογένειας -Βιργινία και Πηνελόπη– φλερτάρουν με δυο ντροπαλούς νεαρούς και η υπηρέτρια –Κατερίνα- ψάχνει για γαμπρό. Η εξέλιξη είναι απρόσμενη, ο ρυθμός έντονος, οι καταστάσεις διαδέχονται η μια την άλλη, οι χαρακτήρες έχουν ανατρεπτική διάθεση και το γέλιο ρέει αβίαστα σε όλη τη διάρκεια του έργου.

Μουσικοθεατρική παράσταση αφιερωμένη στο Γιώργο Ζαμπέτα

«Ο Ζαμπέτας είναι ένα θέμα που δεν κλείνεται μέσα σε λέξεις.»
« Ο Ζαμπέτας δεν κλειδώνεται μέσα στο χειρόγραφο , ακόμη και του πιο ταλαντούχου πεζογράφου . Ήταν ένας χείμαρρος . Εξυπνάδας πρωτίστως. Εξυπνάδας , που του επέτρεπε να βάλει στη θέση του από το πάλκο , όποιον , «ξύπνιο» επιχειρούσε να του μπει στο ρουθούνι. Κι όχι μόνο από το πάλκο αλλά και στη ζωή. Έπαιζε , τραγουδούσε , πείραζε τον κόσμο , αυτοσχεδίαζε , έπινε , βλαστημούσε , κορόιδευε. Ένας σοουμαν καταπληκτικός , που σε άφηνε άφωνο.»
Έτσι τον άφησα κι έτσι τον κράτησα μέσα μου. Με τις τελευταίες γλυκές κουβέντες του. Με το σφίξιμο του χεριού του στο μπράτσο μου. Και με το τραγούδι που έκλεισε – όπως κάθε βράδυ – το τελευταίο πρόγραμμά του.
Κατέβηκε αργά από το πάλκο, άφησε το μπουζούκι στο κάθισμα, χαλάρωσε ελαφρά τη γραβάτα, έβγαλε το μικρόφωνο από τη βάση κι αφού σχημάτισε με σιγανό βηματισμό όλο το ημικύκλιο της πίστας τραγουδώντας, ανέβηκε τα δυο σκαλοπάτια προς τα καμαρίνια καταχειροκροτούμενος, έκανε μια υπόκλιση, έστειλε φιλιά με τα δυο του χέρια και έφυγε από τη σκηνή, για πάντα, ενώ η ορχήστρα έπαιζε ακόμα τη μελωδία……………….
Θέλω τη καρδιά να σφίξω
Πέτρα πίσω μου να ρίξω
Και να φύγω
ΜΑΛΙΣΤΑ ΚΥΡΙΕ!!!

Ρομπέρ Τομά

Σε μια επαρχιακή πόλη κάπου στη Γαλλία : 8 γυναίκες βρίσκονται στη δυσάρεστη θέση να ανακαλύψουν το πτώμα του συζύγου της οικίας μέσα σε μια λίμνη αίματος στο κρεβάτι του. Υπηρετικό προσωπικό, γυναίκα, παιδιά, πεθερά, αδερφές, όλες έχουν κίνητρα για το φόνο, κάτι που δεν αποκαλύπτεται παρά μόνο μέσω του αλληλοσπαραγμού που προκαλούν οι μέθοδοι του Σέρλοκ Χολμς που επιβάλλει η μικρότερη κόρη. Το ερώτημα, λοιπόν, τίθεται : ποια είναι η δολοφόνος; Εγκλωβισμένες σ’ ένα αστικό περιβάλλον, από το οποίο φαίνεται να μην υπάρχει έξοδος διαφυγής, οι 8 γυναίκες αναζητούν το δράστη, για να βρεθούν – καταρχήν – αντιμέτωπες με το κουβάρι της δικής τους ζωής, μιας ζωής κτισμένης με αλλεπάλληλα μυστικά και ψέματα ! Προκειμένου να υπερασπιστεί καθεμία τον εαυτό της, στρέφεται ενάντια στο πρόσωπο για το οποίο κρύβει τη μεγαλύτερη χολή βγάζοντας στη φόρα ανομολόγητα μυστικά με καταιγιστικό ρυθμό. Κάθε γυναίκα έχει μια ιστορία να πει και τα δικά της μυστικά να κρύψει.