Μαντάμ Σουσού
Δημήτρης Ψαθάς
«Σε µέρες, τόσο χαλεπές κι ανήσυχες, ας ξεχαστούμε για λίγη ώρα, μιλώντας για τις ωραιότερες στιγμές του ανθρώπου, τις πιο κεφάτες, τις στιγμές που ο άνθρωπος γίνεται πιο άνθρωπος, τις στιγμές που ο άνθρωπος γελά…».
Η Μαντάμ Σουσού στο Θεατρικό Εργαστήρι «Επί Σταγών»
Σουλούπι σπαρταριστό. Ύφος επιβλητικό. Μύτη λίγο στριφτή προς τα πάνω. Πόζα. Καπελάκι στην κορφή του κεφαλιού µ’ ένα κόκκινο φτερό που τινάζεται στα ύψη σαν πρόκληση στο σύμπαν. Ψηλή, ξερακιανή. Γυναίκα ή φαινόμενο; Κεφάλι προς τα πίσω. Το πηγούνι της ψηλά, η µύτη της ψηλότερα, το µάτι της στο χάος. Όποιος στέκεται µπροστά της νιώθει τον εαυτό του μέρμηγκα. Το βλέµµα της μόλις καταδέχεται να εγγίσει τα ορατά πράγματα του ταπεινού µας κόσμου κι όταν το κάνει παίρνει τόνους συγκατάβασης… Φτωχιά; Πρέπει να την προσέξεις από πολύ κοντά για να το δεις. Το ύφος της, που βγαίνει από µια ψυχή δυναμική, σκορπάει και διώχνει την εντύπωση της φτώχειας – ένα κορμί τεζαρισμένο διαρκώς μαχητικά κατά της ίδιας της φτώχειας, λες που αγωνίζεται κάθε στιγμή να τη νικήσει και το καταφέρνει θριαμβευτικά.
